Meslektaşlarımın bilgisayarlarının yanından her geçtiğimde, normalde kendi başıma görmediğim bir şey gördüm. laflarımveya başka bir marka anlık mesajlaşma yazılımı.
iChat'i seviyorum—sevimli. Kendi özelleştirilmiş simgeleriniz olabilir ve birinin klavyesinin gizliliğinden sizinle konuşmak istemesi durumunda açık tutabilirsiniz. Ofiste birinin sohbet ettiğini her zaman anlayabilirdim; klavyeler dakikada bir mil öterdi. Kimse bu kadar hızlı yazamaz. iChat'imi kurmam birkaç ayımı aldı - tamam, bir buçuk yıl. Bir ekran adı için AOL'ye kaydoldum; Kendi ikonumu yaptım (kedim Lila'nın resmi); tamamı
Tek bir sorun var: Onu asla kullanmıyorum.
Bir sohbet programı kurduğumu hatırlayabildiğim tek zaman, birkaç yıl önce, sohbet hakkında bir hikaye yazdığım zamandı. yazılım ve doğal olarak, deneyebilmek için (iş yerinde bir Windows makinesi olan) kocama tüm programları indirmesini sağladım. onları dışarı Çok işe yaradı. Ona bir şey söylemek isteseydim, "Meşgul müsün?" yazardım. Ve ruhu şad olsun, şöyle yazardı: “Asla senin için çok meşgul" ve bir oda dolusu odada bir telefon görüşmesinden çok daha mahremiyet içinde konuşurduk. insanlar. Ben bunu beğendim.
Ama çok geçmeden bundan bıktı. Bir gün, "Sana yapacak işin olup olmadığını soracaktım," diye yazmıştı. "Sonra bunun senin işin olduğunu hatırladım."
Sonra, indirdiği bu tek istemcinin, onu silmiş olmasına rağmen bilgisayarından kendisini kaldırmadığından şikayet etmeye başladı. "Ne yaparsam yapayım, başlattığımda bu simgeler görünmeye devam ediyor. Her neyse, tüm bu ıvır zıvırı buradaki bilgisayarıma indirmemem gerekiyor," dedi oldukça inançlı bir sesle. Sonra bütün gün "uzakta" olmaya başladı, bu yüzden istesem de onunla sohbet edemedim. Sohbet günlerimiz belirsiz bir şekilde sona erdi - neyse ki benim hikayem de bitmişti.
İleri sar: iChat'imi birkaç hafta önce burada çalıştırdım. Ofisteki hemen hemen herkes bonjour, bu yüzden artık gerçekten kalabalığın bir parçasıymışım gibi hissediyorum. Ama iş hayatımda değişen bir şey yok. Zaten önemli bir şey yok, ancak birisi durumunu her değiştirdiğinde, sohbet penceresinin yeniden çizildiğini görebiliyorum. Bu başta biraz dikkatimi dağıttı ama artık fark etmiyorum.
Kocam da AOL müşterisi aracılığıyla sohbet edebilmemiz için bir AIM ekran adı almayı gönülsüzce kabul etti, ancak ilk birkaç günden sonra, her zaman gizemli bir şekilde "uzaklardaydı". Tekrar.
Sonunda sohbet hakkında anladığım şey, sohbetin hayatı taklit ettiği. Ya gevezesindir ya da değilsindir. Gerçek hayatta geveze değilim ve sevimli bir yazılım programına sahip olmak bunu değiştirmeyecek (ve harika, yeni video kısmına gelince - unut gitsin). Bu yüzden kocam ve ben sohbet etmek yerine eski moda bir şekilde iletişim kurmaya geri döndük: e-posta yoluyla. Yani bir e-postayı cevaplaması 45 dakika sürüyor, ne olmuş yani? En azından bütün gün masasından uzakta değil.