Bezdomny na Święta? Dyskryminacja w zakresie najmu w krajach Pierwszych Narodów osiągnęła punkt krytyczny

Gdy przejedziesz przez długi, rozległy most rozciągający się nad wezbraną rzeką Murray i przejedziesz z Nowej Południowej Walii do wiktoriańskiego miasta Mildura, wita Cię znak na poboczu autostrady.

„Mildura, najbardziej przyjazna ludziom społeczność w Australii” – głosi.

Znak ten jest szczególnie irytujący, gdy właśnie wróciłeś z wywiadu z żyjącym Aborygenem w domu swojej matki 20 kilometrów za miastem, który twierdzi, że nikt w Mildura nie wynajmie Aborygenom ludzie.

„Nie dają tego Blackfellasowi” – ​​mówi Charles Johnson, popijając filiżankę napoju instant kawę przy chwiejnym stole w jadalni przed domem jego mamy w miejscu, które kiedyś było misją Aborygenów Coomealla. – Tak właśnie tu jest.

Dyskryminacja rasowa szerzy się na rynku wynajmu w Mildura

Kilkanaście domów na starym terenie misji stoi przy polnej drodze odchodzącej od głównej autostrady. Kiedy wjeżdżasz, z krzaków wyłaniają się bezpańskie psy, węsząc, czy je nakarmisz.

Charles jest człowiekiem z Barkandji, jego ludzie są tradycyjnymi właścicielami tego obszaru, ale dorastał w Murray Bridge w Australii Południowej, zanim przeniósł się do Adelajdy. Nigdy nie miał problemów z wynajmem, aż do przyjazdu do Mildury na początku ubiegłego roku.

„Zadzwoniłem do kilku agentów nieruchomości, domków letniskowych, parkingów dla przyczep kempingowych, moteli i tak dalej, to wszystko ta sama historia. Nie dadzą Aborygenom” – mówi.

Tak naprawdę nie dają ci szansy. Myślę, że widzą, jak inni ludzie robią złe rzeczy i myślą, że wszyscy tacy są

Mieszkaniec Mildury, Charles Johnson

„To trudne, tak naprawdę nie dają ci szans. Myślę, że widzą, jak inni ludzie robią złe rzeczy i myślą, że wszyscy tacy są.

Charles, który jest trwale inwalidą i otrzymuje rządową rentę inwalidzką, twierdzi, że jego stałe dochody wystarczą na pokrycie kosztów wielu sprawdzonych przez niego czynszów. Mówi, że powodem ciągłego odrzucania go jest dyskryminacja ze względu na rasę.

Agenci nadal wysyłają e-maile z ofertami, mówi Charles. Jednak męczą go ciągłe odmowy. Ma pieniądze, może opłacić czynsz, ale twierdzi, że nie ma szans na dom.

„Straciłem nadzieję, wielki czas”.

Zapytałem mojego pracownika: „Czy będę bezdomny w moje urodziny?” Czy będę bezdomny na Boże Narodzenie?

Jednej lokalnej organizacji pomocy bezdomnym udało się umieścić go na dłuższy czas w motelu za miastem, inna zaoferowała mu namiot, jeśli chciał rozbić obóz nad rzeką.

„W listopadzie są moje urodziny, kończę 30 lat i zapytałem pracownika: czy w moje urodziny będę bezdomny? Czy będę bezdomny na Boże Narodzenie?”

Mildura to część regionu Wiktorii, znanego z produkcji pomarańczy i wina.

Lokalni eksperci są zgodni, że istnieje problem 

Mildura jest znana jako część regionu misek z jedzeniem w Wiktorii. Słynie z pomarańczy i wina oraz historycznych łodzi wiosłowych o napędzie parowym, które przemierzają rzekę Murray. Ale pod powierzchnią kryje się napięcie. Dla osób takich jak Charles doświadczenia dyskryminacji nie są rzadkością.

Gazi Mustakim jest koordynatorem programu pomocy w zakresie prywatnego wynajmu mieszkań dla Aborygenów dla spółdzielni aborygeńskiej Murray Valley.

Sam był byłym agentem nieruchomości, ale teraz jego zadaniem jest pomaganie mieszkańcom Pierwszych Narodów w wynajmowaniu prywatnych kwater w różnych lokalizacjach w regionie. To nie jest łatwa praca.

Jest dużo bezdomności, dużo ludzi śpiących w samochodach, a potem mnóstwo ludzi, którzy nie mają nawet ciepła w samochodzie

Darlene Thomas, dyrektor generalna usług aborygeńskich w dystrykcie Mallee

„W rejonie Mallee panuje ogromna dyskryminacja rasowa. Niektórzy agenci nieruchomości dają niektórym klientom wrażenie, że nie zostaną rozpatrzeni, że ich aplikacje nie zostaną rozpatrzone” – mówi.

Darlene Thomas, dyrektor generalna Mallee District Aboriginal Services, twierdzi, że w Mildura jest dużo rasizmu, jeśli chodzi o mieszkalnictwo. i że mają trudności z nakłonieniem nawet kryzysowych dostawców zakwaterowania, takich jak motele i kempingi, do zaakceptowania ich Pierwszych Narodów klienci.

„Jest dużo bezdomności, dużo ludzi śpi w samochodach, a potem jest mnóstwo ludzi, którzy nawet nie mają ogrzewania w samochodzie” – mówi. „Obozują nad rzeką, która zimą potrafi być bardzo zimna”.

Badanie ujawnia złożoność problemu

W październiku 2022 r. naukowcy z Uniwersytetu w Swinburne opublikowali przełomowe badanie, które ujawniło głębokość i złożoność dyskryminacji, z jaką spotykają się Aborygeni próbujący dostać się do prywatnego wynajmu rynek.

Jest to problem, który staje się coraz poważniejszy, w miarę jak najemcy w dalszym ciągu przewyższają podaż mieszkań na wynajem i mieszkań socjalnych.

Według danych spisu ludności przeanalizowanych w raporcie liczba Aborygenów wiktoriańskich wynajmowanych prywatnie wzrosła z 28% populacji Aborygenów w 2006 r. do 35% w 2016 r. W tym samym okresie liczba Aborygenów wiktoriańskich mieszkających w mieszkaniach socjalnych spadła z 30% do 19%.

Główna badaczka Wendy Stone z Center for Urban Transitions w Swinburne twierdzi, że wiktoriańskie badanie przeprowadzone przy wsparciu państwa rządu i wsparcie ze strony aborygeńskich organizacji szczytowych było ważne ze względu na wcześniejszy brak lokalnych badań na temat mieszkalnictwa na tle rasowym dyskryminacja.

Organizacje aborygeńskie zgłosiły bezpośrednie obserwacje, że wnioskodawcy są traktowani odmiennie i nie są oceniani w taki sam sposób, jak kandydaci niebędący Aborygenami

W badaniu wzięły udział kręgi „przędzących” z Aborygenami, którzy doświadczyli barier w wejściu na rynek prywatnego wynajmu rynku, a także pracownicy organizacji, które ich wspierały oraz wywiady z pośrednikami w obrocie nieruchomościami i byłymi agenci.

Mówi, że organizacje aborygeńskie zgłosiły bezpośrednie obserwacje, że wnioskodawcy są traktowani odmiennie i nie są oceniani w taki sam sposób, jak kandydaci niebędący Aborygenami.

„Doszło do jawnej i przekrojowej dyskryminacji, szczególnie na etapie prób uzyskania dostępu do mieszkania” – mówi Stone.

Choć w raporcie stwierdza się, że na rynku wynajmu niewątpliwie ma miejsce dyskryminacja rasowa, stwierdza się w nim również, że jest to dowód „bezprawna” dyskryminacja pozostaje ogromną przeszkodą i że wzmocnienie prawodawstwa antydyskryminacyjnego może nie rozwiązać problemu wydanie.

Kryzys wynajmu pogarsza sytuację

Skutki dyskryminacji są odczuwalne nie tylko wtedy, gdy Aborygeni szukają mieszkania, ale także podczas całej ich podróży po mieszkanie. Według raportu Aborygeni rzadziej zgłaszali problemy mieszkaniowe właścicielom lub agentom w obawie przed eksmisją.

Problem ten nie ogranicza się jedynie do stanu Wiktoria.

Według danych firmy PropTrack, zajmującej się danymi dotyczącymi nieruchomości, wskaźnik pustostanów w krajowych nieruchomościach na wynajem spadł we wrześniu do nowego rekordowo niskiego poziomu 1,1%.

Ponieważ w tak wielu częściach kraju panuje kryzys czynszowy, problemy, z jakimi borykają się mieszkańcy Pierwszych Narodów próbujący dostać się na rynek, prawdopodobnie się zaostrzą.

Ponieważ w tak wielu częściach kraju panuje kryzys czynszowy, problemy, z jakimi borykają się mieszkańcy Pierwszych Narodów próbujący dostać się na rynek, prawdopodobnie się zaostrzą.

Alice Clark, dyrektor wykonawcza Shelter South Australia, twierdzi, że w 2019 r. przeprowadziła badania dotyczące dyskryminacji, ale anegdotycznie słyszała, że ​​obecnie sytuacja znacznie się pogorszyła.

„Wszyscy najemcy borykają się obecnie z trudnościami, a jeśli dodamy do tego element dyskryminacji rasowej, będzie to najgorszy wynik w historii” – mówi.

Żadnych łatwych rozwiązań 

Zarówno Clark, jak i artykuł badawczy Uniwersytetu Swinburne wskazują na edukację w zakresie świadomości kulturowej agentów nieruchomości i zdobywanie więcej Pierwszych Narodów w branży nieruchomości jako potencjalne rozwiązania problemu dyskryminacji rasowej w sektor.

Stone zauważa jednak, że nie jest to łatwe zadanie. Zmiana postaw kulturowych zajmie prawdopodobnie lata.

Po powrocie do Mildury Thomas mówi, że pilnie potrzeba udostępnienia większej liczby mieszkań socjalnych i publicznych w miastach takich jak jej.

Opowiada się także za powrotem do aborygeńskiego modelu hostelu, w dużej mierze wycofanego w Wiktorii zapewnił krótkoterminowe zakwaterowanie prowadzone przez organizacje aborygeńskie, aby pomóc bezdomnym wrócić na dach stopy.

Richard Mitchell po ciągłych odmowach stracił nadzieję na znalezienie nieruchomości do wynajęcia.

„Nie mieli nikogo innego, po prostu nie chcieli mi tego dać”

W garażu w domu rodziców swojej dziewczyny na przedmieściach Mildury Richard Mitchell układa trójkątne piłki bilardowe. Richard, który jest niepełnosprawny intelektualnie, twierdzi, że uderzanie piłeczkami pomaga mu skupić się na rozmowie.

Od ponad półtora roku szuka prywatnego mieszkania do wynajęcia w mieście, gdzieś, gdzie będzie mógł nazwać je swoim. Pomiędzy rentą inwalidzką a wpłatami z krajowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy jest w stanie opłacić wiele czynszów, o które się ubiegał, ale nie miał szczęścia.

Ciągłe pokładanie nadziei w wynajmie tylko po to, by zostać odrzuconym, to naprawdę boli

Mieszkaniec Mildury Richard Mitchell

„Nie jestem w stanie zliczyć, ilu domów szukałem. Poddałem się. Codziennie szukałam wynajmu, każdego dnia, co tydzień. Nic się nie stało” – mówi Richard.

„To gówno, gdy ciągle pokładasz nadzieje w wynajmie, a potem zostajesz odrzucony. To naprawdę boli. Nie ma sensu robić sobie nadziei, wiedząc, że wynik będzie taki sam jak wszystkich innych.”

Jedna nieruchomość, o którą się ubiegał, została odrzucona, a kilka tygodni później nieruchomość została ponownie wystawiona na sprzedaż za 20 dolarów mniej tygodniowo. „Nie mieli nikogo innego, po prostu nie chcieli mi tego dać”.

Obrazy stockowe: Getty, chyba że zaznaczono inaczej.

Aby podzielić się swoimi przemyśleniami lub zadać pytanie, odwiedź forum społeczności CHOICE.

Odwiedź społeczność CHOICE