Noot van de redactie: het volgende artikel is overgenomen uit Macworld VK. Bezoek De blogpagina van Macworld U.K voor het laatste Mac-nieuws van over de Atlantische Oceaan.
Zoals de meeste torenverdedigingsspellen, Veldlopers 2 is gebaseerd op een behoorlijk afschuwelijk uitgangspunt als je erover nadenkt. Je werpt een paar machinegeweeropstellingen op, misschien een paar statische raketwerpers of wat pijpen besproei de vijand met ruwe olie terwijl ze levend worden geroosterd door vlammenwerpers, dan draait het kanonnenvoer omhoog. Honderden en honderden: schattig ontworpen goons die dapper naar voren sprinten, klauteren over de afgeslachte karkassen van hun maatjes. Ze zijn niet eens gewapend. Wat ben jij, een soort monster?
Een van de manieren waarop Fieldrunners 2 voorkomt dat je blijft hangen in dit soort dwaze gedachten, is door je geest constant bezig te houden. Er zijn altijd problemen om aan te pakken, bedreigingen om mee om te gaan, torens die je moet upgraden of zwakke plekken in je verdediging die moeten worden opgevuld. Het is een briljant hectisch spel.
Als je nieuw bent in het torenverdedigingsconcept, is het eenvoudig. De vijand valt je aan met golven van mobiele troepen; jouw taak is om te voorkomen dat deze aan de andere kant van het scherm komen door je geld uit te geven (dat je verdient door doden) op geschutstorens in strategische combinaties die de slechteriken naar knelpunten leiden en ze vervolgens beschieten stukken. (Daar ga ik, ik klink weer moorddadig.)
Je moet een bepaald aantal golven volhouden om een level te voltooien, maar het geeft je dan de optie om de Endless-modus te spelen en gewoon zoveel mogelijk golven te proberen. Het is erg leuk, hoewel het verrassend moeilijk is wanneer het wordt gespeeld op een van de gemakkelijkste instellingen.
De eerste Fieldrunners-game had een behoorlijke reeks wapentorens, maar je opties hier, zoals de reeks slechteriken, zijn enorm uitgebreid voor dit vervolg. Er zijn stralings-, pest- en gifgastorens (prachtig), torens die een venijnig hangend laserlint ertussen genereren, en een toren die bijenkorven lobbig maakt. En de veldlopers hebben nu medici die troepen om hen heen genezen, hazmat-specialisten die immuun zijn voor je chemische oorlogsvoering, en jeeps die infanterie uitspugen als je ze opblaast.
En de graphics zijn exponentieel beter dan in de eerste Fieldrunners-game. Als je inzoomt, zie je schattige, prachtig weergegeven torens, troepentypes en voertuigen, en de achtergronden zijn verbluffend, in een tekenfilmachtige, schilderachtige stijl. En alles is mooi geanimeerd, met allerlei leuke kleine details, zoals rimpelingen van statische elektriciteit op de elektrische Tesla-torens.
En niet alle veranderingen zijn oppervlakkig. In de nieuwe puzzellevels moet je de vijand door bepaalde routes sturen, terwijl de levels met plotselinge dood een hilarisch overdreven genereuze hulp van vijanden naar je toe en vraag gewoon of je genoeg lichamen verzamelt voordat je krijgt beduusd.
En de standaardniveaus lijken nu iets meer vatbaar voor opdringerig, beperkend schermmeubilair: loopgraven, bruggen en wegen die de vijand voor je kanaliseren. Deze zien er geweldig uit, maar verminderen mogelijk de voldoening van het helemaal opnieuw vormen van een dodelijk labyrint. Het is meestal duidelijk op die niveaus waar de vlammenwerper moet zitten: in het algemeen in het midden van de weglus.
Er zijn meer extra dingen. Je kunt de punten die je verdient uitgeven aan nuttige items (eenmalige slimme mijnen, bijvoorbeeld, of een dosis Spaanse griep die zich door de veldlopers verspreidt, zoals, nou ja, de griep). De game beloont je met kaarten in prestatiestijl voor verschillende prestaties en mijlpalen. En als je geduldig wacht tot hij is opgeladen, kun je een luchtbombardement op het hele level laten vallen als de zaken er echt somber uitzien.
Ten slotte is de algehele structuur van het spel aanzienlijk verbeterd. De eerste game bood je simpelweg een (vrij kleine) reeks niveaus en nodigde je uit om er een te kiezen, maar nu is er een mooie, Dungeon Keeper-achtige kaart van de verschillende zones. Geleidelijk niveaus ontgrendelen is veel leuker dan er zomaar in duiken.
Subatomic heeft een verslavend klein iPhone-spel genomen en alles aangescherpt: van het oppervlakkige (graphics, bonusitems) tot het fundamentele (ontgrendelen van alle niveaus in die bevredigende campagne). Fieldrunners 2 is ongeveer net zo gepolijst, goed gemaakt en plezierig om te spelen als het bescheiden torenverdedigingsgenre maar kan.